Laatste deel van de vlucht is eindelijk aangebroken, 6 uur wachten alleen op het vliegveld is toch wel erg saai. Alles verliep soepel, zat uiteindelijk 18:30u lokale tijd (13:30u NL-tijd) in het vliegtuig. En 45 minuten later zaten we in de lucht. Tijdens het opstijgen was het aan het flitsen en hard aan het regenen. Het is nu lokale tijd 05:49 en het regent nog steeds. Voor zover ik me kan herinneren heeft het tot nu toe de hele vlucht geregend. Ik heb deze vlucht tot nu toe meer geslapen dan de vorige vlucht, door het regen en het gesnurk van de medepassagiers niet te horen heb ik de hele vlucht de afspeellijst van mijn uitzwaaifeestje geluisterd, alleen maar Nederlandse muziek, was soms wel lastig om niet mee te zingen om mee te gaan met links rechts van Snollebollekes. Weer mooi aan mijn Engels gewerkt door de film Finding Nemo te kijken, met alleen Engelse soundtrack, geen ondertiteling in het Nederlands of het Engels. Tijdens de film paar keer gestopt wanneer ik het niet meer meekreeg, omdat m’n ogen dichtvielen. In de tijd dat ik geen zin had in Nemo heb ik m’n laptop erbij gepakt en toch maar weer begonnen aan 13 Reasons Why. Dat wel met Nederlandse ondertiteling. Vanaf nu 05:57, wordt er aangegeven dat het nog 2 uur en 26 minuten duurt voordat we eindelijk bij mijn eindbestemming zijn. Ik begin het nu wel helemaal zat te worden. Ik zit nu ook met mijn rechterknie aan het gangpad, dus regelmatig voet naast de stoel zodat die niet in 90 graden zit maar er zitten natuurlijk aardig wat mensen in het vliegtuig die niet opletten en ik gebruik maar 7 centimeter van het pad, maar met hun voet en knie toch tegen mijn knie aankomen. Ik denk dan toch liever dat ik aan het raam zit, dan kan ik mijn knie dan niet helemaal strekken, maar dat doe ik nu ook niet, maar dan kan je ook lekker naar buiten kijken en foto’s maken. In het vorige vliegtuig van Frankfurt naar Bangkok zat er op het vliegtuig een cameraatje waardoor je beeld had, maar helaas in dit vliegtuig niet, had me wel mooi geleken met al het regen en de lichtflitsen.

Toen ik bij de gate zat om te wachten op het boarden nog even geappt met het thuisfront, ik heb het zelf toch maar afgekapt, de tranen kwamen weer in mijn ogen en vooral de gedachte Manon waarom ben je zo achterlijk om naar de andere kant van de wereld te gaan. Het jaar is opzich geen probleem, ik heb alleen nog steeds niet het besef dat ik echt een jaar wegblijf maar daar kom ik vanzelf wel achter. Maar het is vooral naar de andere kant van de wereld, als ik als Au-Pair naar Noorwegen of Frankrijk was gedaan is de stap dat mensen op bezoek vele male groter dan nu. Maar het is wat het is, ik ga er een toptijd van maken.

De tijd had ik niet opgeschreven, maar ik denk dat ik rond 13:00u NZ-tijd, (2:00 NL-tijd) in het hotel was. Ingecheckt, en lekker naar de kamer, de receptioniste vertelde me dat er al een andere au pair was met wie ik de kamer deelde. Ik kwam binnen, en ik was alleen, ik keek rond en ik zag een Rabobank reader liggen, Yeah een Nederlandse!! Ik liep terug om te kijken of ik iemand kon vinden en ik liep een meid tegemoet. Ik liep haar achterna, en tada, het was de meid met wie ik een kamer deelde. Ze sprak me aan in het Engels en ik zei Hallo terug. Het was erg gezellig, lekker kletsen in de eigen taal. En wat blijkt haar Au-Pair gezin is 20 minuten rijden met de auto. In de avond met andere Au-Pairs gegeten in het restaurant, naja iedereen nam wat te eten, ik had wat patat maar mijn maag vond het niet fijn. Op tijd naar bed gegaan want morgen zou het erg zwaar worden, de eerste dag van de oriëntatie.

De wekker ging voor mij om 07:50, omgekleed en samen met Enya naar de ontbijtzaal, lekker ontbeten en klaargemaakt voor de eerste oriëntatiedag. Het was een vermoeide dag, veel informatie, waar het nou precies over ging, ik heb geen idee meer. Hebben het over de bank gehad hoe en wat we moeten regelen. Dat is het enigste wat ik onthouden heb voor nu een week later, OEPSS! Om 15:00 waren we klaar en gingen we terug naar de kamer, liggen gelegen en gekletst. En vooral niet proberen in slaap te vallen. Om 19:00 konden we pas dineren, weer lekker buffet. Er was een ongemakkelijke sfeer aan tafel, de groep met Duitse au-pairs zaten bij elkaar en Enya en ik zaten aan de andere kant van de tafel met de 2 Fransen en de Deen. Het was bij ons wel gezellig want we wisten waar iedereen het over had want we praatten gewoon Engels, naast mij praatten ze alleen maar Duits dus dat was wel jammer. We zijn denk ik om 20:00 naar de kamer teruggegaan, ik wilde eerst nog even douche maar ik zag m’n bed en ben ik slaap gevallen.

We waren beide vroeg wakker dus weer lekker gekletst en bedacht waar we het vandaag tijdens de oriëntatie over zouden hebben. Het was de laatste dag in het hotel dus omdat we vroeg wakker waren hadden we genoeg tijd om rustig de koffer weer in te pakken. Waar was papa als je hem nodig hebt. Nee grapje het lukte prima zelf, ben benieuwd hoe dat over een jaar gaat hahaha. We hadden in de ochtend tijdens de oriëntatie een gastspreker, iemand van St. John’s, van de ambulance. Het was een interessante ochtend, we hadden kinder-EHBO, dus tijdens de les hadden we gelijk toetsing, ik was opzich wel zenuwachtig want alles wat je moest doen en zeggen was in het Engels, maar het was niet zo lastig. We moesten het als groep doen en de gastspreker keek rond en zo werd je beoordeeld. In de middag hadden we autotheorie, het was ook zeker interessant. Om 15:00 was ook die les klaar en het laatste half uurtje hadden we het over Studenttrips. Om 15:30 waren we klaar. De au pair die in het gezin zat zou me op komen halen. Ik vond het in het begin wel een beetje ongemakkelijk, maar zij was vooral in gesprek dus kon ik lekker luisteren. En jeetje wat is het druk in Auckland. Om 16:45 waren we in het gezin en ik denk dat de ouders rond 17:30 ook thuis waren. Ik werd superfijn ontvangen en ze toonde super veel interesse in mij. We aten mijn lievelingseten, Pasta Pesto, na het eten ben ik vrij snel naar bed gegaan. Het was een zware dag en ik was erg moe. Ik had het weekend om bij te komen want op maandag begint dan het echte leven.

Mocht je je nog niet aangemeld hebben voor het up-to-date blijven van mijn blog vergeet je dan niet aan te melden hier links!

Tot de volgende keer in mijn volgende blog,

Liefs Manon (de Kiwi)